OASE 106

De Duits-Amerikaanse filosofe Hannah Arendt (1906-1975) stelde eens dat ruimtelijk denken ‘politiek’ denken is: het heeft als kern dat het betrokken is op de wereld en haar inwoners. Nu kunnen we ruimtelijk denken hier ook zien als architectonisch denken. Het ging haar om de wereld zoals we die voor de mens bewoonbaar maken: hoe we huizen bouwen, en steden, infrastructuur en andere netwerken, ruimtes inrichten met tafels, stoelen, schilderijen en foto’s. Die wereld-van-dingen was volgens Arendt cruciaal voor het politieke leven: het is deze wereld die mensen tegelijkertijd met elkaar verbindt en uit elkaar houdt, zoals een tafel de mensen (en het gesprek) er omheen organiseert.

Deze OASE onderzoekt architectuur - ontwerpen, bouwen, gebouwde omgeving - vanuit dit perspectief. Het nummer opent met een inleiding in Arendt’s politieke denken, en hoe dit verbonden is met de (productie van) de wereld. Vervolgens is het woord aan een uiteenlopende reeks architecten, waaronder George Baird, Patrick Bouchain, Pier Vittorio Aureli, en Mary Duggan, die hun dagelijkse praktijk onderzoeken aan de hand van Arendt’s perspectief.